นักวิชาการสันนิษฐานว่าเดิมกะเหรี่ยงอาศัยอยู่แถบตะวันออกของทิเบตและเคลื่อนย้ายมาอยู่ในอาณาจักรจีนก่อนพุทธกาลชาวจีนเรียกกะเหรี่ยงว่าชาวโจว หลังจากที่กษัตริย์ราชวงศ์จิ๋นรุกรานเมื่อ พ.ศ.207 จึงแตกพ่ายและอพยพหนีมาอยู่ตามแม่น้ำแยงซีและปะทะกับกลุ่มชนชาติไตเจ้าของพื้นที่จึงพากันถอยร่นลงมาอยู่ตามแนวลำน้ำโขงและสาละวินในประเทศพม่า กะเหรี่ยงมีรัฐของตนเองอยู่ 2 รัฐคือรัฐคะยา/กะแยเป็นดินแดนของกะเหรี่ยงแดง และรัฐก่อตู่แลเป็นรัฐของกะเหรี่ยงขาว และมีหลายกลุ่มกระจัดกระจายอาศัยอยู่ตามป่าตามเนินเขาในรัฐฉาน กะเหรี่ยงมีการอาศัยอยู่จำนวนมากในประเทศพม่าและมีชื่อเรียกต่างๆกันออกไปหลายกลุ่ม ส่วนกะเหรี่ยงที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยนั้นสันนิษฐานว่าเข้ามาอยู่ภายหลังพวกลัวะดังปรากฏอยู่ในตำนานและพงศาวดารเมืองเหนือ และรุ่นหลังที่มีการอพยพเข้ามาช่วงการต่อสู้สงครามระหว่างมอญกับพม่า และช่วงที่อังกฤษยึดพม่าทำให้มีกะเหร่ยงบางส่วนหนีเข้ามาอาศัยอยู่ในประเทศไทย นักภาษาศาสตร์ได้จำแนกกะเหรี่ยงออกเป็นกลุ่มต่างๆดังนี้ กะเหรี่ยงสะกอ (Sgaw) กะเหรี่ยงโปว (Pwo) กะแย (Kaya) บเว (Bwe) ปะโอ (Pa-O) ปะดอง (Padaung) และกะยอ (Kayo)